GANAJ KAPLI SADE PANDISPANYALI PASTA VE ERGEN ANNESI OLMAK

 Kizim icin yapmistim bu pastayi bir kac ay once. Dogum gunleri cok buyuk onem tasimasa da bizim evimizde, benim pasta yapma hevesimi gidermek ve dogum gunu olani da azicik da olsa ozel hissettirmek icin pasta yapilir cogunlukla:) Yani biraz kendim icin, biraz onlar icin:) Benim guzel kizim bu sene 15 yasina girdi. Gorseniz, boyu beni gecti. Halbuki hastaneden onunla eve gelisimiz dun gibi daha. Ilk goz agrisi farkli olur derler ya. Kizim da oyle benim icin. Her ilki birlikte yasiyoruz. Ergenlik denilen icinden cikilmazi ilk birlikte yasadigimiz gibi. Ilk cocuklarin hep biraz ezildigini dusunurum. Bizde de boyle oldu bu. Diger arkadaslarimda gozlemledigim kadariyla, pek cogunda da bu sekilde. Ikinci gelince ilk cocuk birden buyuyor gozumuzde. Hatta bazen aralarinda sadece 1-2 yas olsa bile boyle oluyor. Halbuki ilk cocuk alismis hep tek olmaya. Saltanat surmeye. Birden tahtin tacin gitti elinden, bak simdi ilgiye muhtac yeni bir bebek var; sen buyudun; artik bazi seyleri kendin halledeceksin; sen ablasin, abisin demek ve bunlari onun hic itiraz etmeden kabullenmesini beklemek ne kadar dogru? Bazi cocuklar kabullenmis gorunurler bu durumu. Ama oyle zamanlarda patlak verebilir ki, sasar kalirsiniz. Bazi cocuklar ise bastan isyan bayragini cekerler. Kiskanclik seklinde, asilik seklinde, bebeklesmek seklinde belli ederler isyanlarini. Biz buyudunuz diye dayatsak da onlar hala bizim bebegimiz olma modundan siyrilamamislardir. Bu durumu gercekten olmasi gerektigi sekilde, buyuk cocugu hic ezmeden, kucugu de ihmal etmeden halledebilen bilincli anne babalara hayranim. Ben onlardan biri olamadim hic bir zaman. Denedim ama... Elimden geldigi kadar.

Simdi de ergenlik devresini tecrube ediyoruz. Benim guzel kizim, hep hanim hanimcik, olgun, sevecen, yardimsever bir kucuk hanim olarak bilinir arkadas cevremizde. Oyledir de. Hep de oyle oldu. Kucuklugunde ben hasta oldugum zaman beni yatirir, kendisi de oyuncaklarini benim yatagimin yanina getirir, sessizce oynar, arada sirada da annecim su ister misin, annecim meyve ister misin diye ihtiyaclarimi gormeye calisirdi. Bana hikayeler anlatir, rahatlatmaya calisirdi. Paylasirdi herseyini benimle. Belki de o yuzden cok zorlaniyorum simdiki hallerine. Ev disinda hala tatli, sevecen ama evde sanki baska biri. Eskiden beni "super anne" olarak gorurken, simdilerde sanki artik begenmiyor. Icine kapanik cogu zaman. Paylasmiyor artik herseyini benimle. Konusmaya calistigimda sessiz, keske konusmasa, cevap vermese dedigim zamanlarda ise alabildigine cevap veren biri oldu. Kural koymaya calistigimda ofkeleniyor. Kural koymazsam, saatlerce ayna karsisinda, bilgisayar basinda vakit gecirebiliyor. Eskiden ben olmasam kizim her isi halleder evde diye gogsumu gere gere soyleyebilirken, simdilerde verdigim en kucuk bir isi bitirmesi bile saatler alabiliyor. Daginikligimiz da had safhada. Iletisim kurma cabalarim cogunlukla sadece benim cenemin asiri yorulmasiyla sonuclaniyor. Bizim onu hicbir sekilde anlamadigimizi dusunuyor. Bazen cok da kirici olabiliyor ki, bu en alisamadigim yonu tum olanlarin. O kadar sevecen bir cocuk, nasil kirici hareketlerde bulunabilir, anlamak zor. Onun icin cok zor bir donem oldugunun farkindayim. Benim icin de en az o kadar zor geciyor ancak. Iste bu yuzden de belki, ona gerektigi gibi yardimci olamiyorum. Daha guclu ve sabirli olmali bu donemleri sag salim atlatabilmek icin. Cunku gecici bu durumlar biliyorum. Insallah gececek ve her ikimiz de bunlari yasayan biz degilmisiz hissiyatiyla hatirlayacagiz bu gunleri. Ama bu zor imtihani gecebilenlerden olursak, sinifta kalmazsak...

Ne yapmali? Nasil davranmali? Nasil sabretmeli?

Herkes icin yollar farkli farkli olabilir. Ama bazi yontemler de var ki, sanirim herkes icin az ya da cok ise yariyor, yardimci oluyor.

Cocuk yetistirmedeki altin kural her zaman gecerli galiba.

*Dogru ornek teskil etmek cocuklarimiza...

En basta kendimizi bir gozden gecirmek ve onlara dayattigimiz meselelerde kendimiz dogru davraniyor muyuz, yoksa dedigimi yap yaptigimi yapma tarzinda mi yaklasiyoruz bir bakmak lazim. Tertemiz, bembeyaz bir sayfa seklinde bize emanet verilmis cocuklarimizi yetistirirken, o sayfayi faydali bilgilerle mi donatiyoruz, yoksa kargacik burgacik karalamalarla mi doldurup kirletiyoruz, kendi kendimize sormak lazim.

*Insanoglunun yaradilisinda hep baskalarindan iyi olma hirsi vardir. Kendimizden daha iyi olmasini isteyecegimiz yegane insanlar cocuklarimizdir. Onlarin bizlerden iyi olmasini istiyorsak, kucukluklerinde oldugu gibi hep bizim istediklerimizi yapsinlar saplantisindan kurtulmamiz gerekiyor. Biraz kendilerini kesfetmelerine, kendi baslarina etrafindakileri anlamaya calismalarina izin vermek gerekiyor. Hatta bazen, kendilerine ya da etraflarina cok buyuk bir zarar vermelerine meydan vermeden, hata yapmalarina da izin vermek, goz yummak gerekiyor. Hata yapsinlar ve sonra bu hatanin sonuclarini da kendileri gorup tecrube etsinler. Ve hatanin telafisi icin caba gostersinler. Ancak boylelikle gelisir ve bizden iyi olma sansina sahip olabilirler. Yoksa hep bizim kontrolumuz altinda, hic hata yapma sanslari olmadan, onlerindeki her turlu engel bizim tarafimizdan her daim kaldirilarak yasarlar ve buyurlerse, bizden daha iyi olma firsatini belki de hepten kacirirlar. Daha da korkuncu, ileride 20-30 yasinda, kendi isini kendi halledemeyen, hala bize bagimli yetiskin bebeklerimiz olur ki, bence hic birimiz onlari boyle gormek istemeyiz. Oyleyse onlari asiri korumaci tavirlarimizi biraz dizginlemeye calismali ve cocuklarimizi bizden iyi olma firsatindan mahrum etmemeliyiz.

*Belki de anne baba olarak en cok yaptigimiz hatalardan biri suclamaci davranmak ergen cocugumuza karsi. Evet cok hatalar yapiyor, sakarliklari kendine bile zarar verecek dereceye ulasabiliyor, mantik disi davranislariyla bizi cileden cikariyor olabilir. Eger en cok bizi cildirttiklari zamanlarda bile onlarla konusmaya devam eder, suclamaci davranmaz, onlarin arkasinda oldugumuzu hissetirebilirsek, en onemlisi de her durumda onlari cok sevdigimizi hissettirebilirsek, simdi anlamiyor gibi gorunseler dahi, bu gunler gecip de yavrularimiz yetiskinlige adim attiklarinda, bizim tum cabalarimiz onlarin kafasinda bir anlam kazanmaya baslayacaktir. Iste en cok da o zaman tum bu cabalarimiz isimize yarayacaktir. Cunku ergenlik caginda anne babasiyla iletisim kopuklugu yasayan cocuklar, ergenlik cagi sona erdiginde de anne babadan uzak kalmakta ve ergenlik caginda koparilan sevgi, saygi, dayanisma baglarini tekrar tamir etmek mumkun olmamaktadir. Ne kadar zor gecerse gecsin, ergenlik caginda anne babasinin maddi manevi destegini goren genc, bu zor gunler gectiginde, anne babasinin onun icin tum yaptiklarini idrak etmekte ve daha once arkadaslarini on planda tutup, yasantisini onlara gore sekillendirirken, artik anne babasina sarilmakta ve onlarla her zamankinden daha yakin bir iliski icerisine girmektedir. Yani onlara her sabredisimizde, anlamayacagini bile bile yardimci olmaya calistigimizda, aslinda daha sonrasina yatirim yapiyoruz.

Tum bunlari neden mi yaziyorum? "Bu gercekten benim bir zamanlar melek dedigim cocugum mu" diyerek umitsizlige dusme hatasina dustugum zamanlarda tekrar tekrar acip okuyayim ve kendime ceki duzen vereyim diye... Bu zamanlari en az zarar ziyanla ve olabilecek en buyuk anlayis, sevgi, saygi cercevesinde gecirebilmek icin kendime bir kilavuz olsun diye... Bak Gulden neler yazmissin, simdi uygula bakalim diyebilmek icin kendime...

Anne olmak dunyanin en zor isi. Her asamasi ayri bir zor, ayri bir imtihan vesilesi... Ama ayni zamanda da en tatmin edici, sonucunda en buyuk mukafati elde edebilecegimiz isi. O yuzden guzel ornek olmak icin cabalayalim, hic olmadigimiz kadar anlayisli olmaya calisalim ve "Ya Sabir" diyerek koyulalim annelik mesleginin yoluna...

Bu arada, bu yaziyi okursan eger... Seni cok seviyorum annecim:)

Bu kadar laf kalabaligini okuduysaniz Allah razi olsun:) Bir tarifi hak ettiniz:) Iste yukaridaki yaziya vesile olan pastanin pandispanyasinin tarifi. Bu pandispanya tarifi, daha once papatyali pastayi ve seker hamurundan cicekleri birlikte yaptigimiz arkadasima ait. Pastanin disini yine ganaj ile kapladim ve cikolata gulleri de "chocolate clay", "cikolata kili", "plastik cikolata", "cikolata modelleme hamurundan" yaptim. Guller biraz aceleye geldi ve istedigim gibi olmadi. Asamalarinin fotograflarini da cekemedim. Bir daha yaptigimda fotograflayacagim insallah ve o zaman tarifini de verecegim. Arkadasima da tesekkur edeyim paylastigi icin ve geceyim tarife:

Sade pandispanya tarifi:

4 yumurta,
3 yemek kasigi kaynar su,
2.5 turk kahvesi fincani (tkf) seker
1 paket vanilya
3 tkf un
1 tkf nisasta
1 paket kabartma tozu

Yumurta ve sekeri mikserle iyice cirpiyoruz. Kaynar suyu ekleyip tekrar cirpiyoruz.  Un, nisasta, kabartma tozu ve vanilyayi eleyip karisima ekliyoruz ve tum malzeme birbirine karisana kadar cirpmaya devam ediyoruz. Bu miktardan bir adet 22-23 cm. capli yuvarlak pandispanya ya da 2 adet 15 cm. capli pandispanya elde edebilirsiniz. Yaglayip, unlayip hazirladiginiz kek kalibiniza kek hamurunu koyup, onceden isitilmis 180 derecelik firinda pisiriyoruz.

Afiyet olsun!